این قسمت از متن شرح اصول کافی جناب صدرا را یک کانالی گذاشته بود:
قال سبحانه: «و من یعش عن ذکر الرحمن نقیض له شیطانا فهو له قرین»
"فالذکر لله تعالی من احدی العلامات التی یعرف بها ان الخاطر شیطانی أم روحانی"
[شرح اصول الکافی للصدرا، ج۲ص۴۵۸]
تا جایی که یادم هست یکی دیگر از علامات را در تفسیرشان در ذیل استعاذه بیان میکنند که به آنجا رجوع نمایید؛ اگر تمام بحث استعاذه ایشان را ملاحظه نمایید بهتر است زیرا مطالب ارزشمند بسیاری در آن است که در جای دیگر احتمالاً یافت نشود.
«عالم به علم خود مبتهج است.»
این کلام از جناب فیض کاشانی رو دقت کنید:
اصل اللذة هى ادراک الملائم،
و الالم هو ادراک المنافى، و هما أیضا عند التحقیق یرجعان الى الوجود و العدم. لان الملائم للشیء ما هو خیر و کمال بالنسبة إلیه و المنافى له ما هو شر، و وبال بالقیاس إلیه و مآل الخیر و الشر کما دریت الى الوجود و العدم و مآل الادراک الى الاتحاد بالمدرک.
و اما الأمور الوجودیّة المولمة فانما ایلامها یرجع الى الاعدام کما اشرنا إلیه. و لو کانت وجودات بحتا لما کانت مولمة و کذا لو کانت اعداما بحتا لما کانت مولمة و کذا لو کانت اعداما بحتا لما امکن ادراکها اصلا - مع ان الألم أیضا من جنس الادراک و لکنه متعلق بالوجود المستلزم لعدم ما من حیث استلزامه له او بوجود العدم کما دریت.
انسان به خودی خود و فطرتاً به دنبال علم و دانشه و از اون چیزی که فراری و بی‌زاره جز نادانی نیست و کلٌ یرجع الی هذا و همه چیز به همین دانش بر میگرده که انسان هم علم و هم عالم و هم معلومه.
وقتی که جامعه‌ای یعنی میل فطری ابنای بشر که منظور اکثریت افراد یک منطقه است خواه زمانی و خواه مکانی به سمت غیر از ملایمات نفس خودش بره یعنی به دنبال اون لذت‌های فطری نره بی‌شک از انسان به همون نسبت فاصله گرفته.
«مع ان الألم أیضا من جنس الادراک و لکنه متعلق بالوجود المستلزم لعدم ما من حیث استلزامه له او بوجود العدم کما دریت.» بیان این مطلب هم در جای خود که درد کشیدن هم از جنس ادراکه ولیکن ادراکی که همراهی با عدم داره یا وجود عدم که از استلزامات ماهیته.
پرسیدن که برای شروع خوندن فلسفه چی کار کنیم و چی بخونیم؟!
عرض کنم خدمت انورتون که تا می‌تونید منطق بخونید اون هم زیاد که هم قواعد یاد بگیرید و هم تجرد نسبی عقلی پیدا کنید که اولین قدم همینه و جز این نیست.
ره چنان رو که رهروان رفتند...
پی‌نوشت: جواب کامنت خصوصی بدون آدرس ر چطور بدم من آخه!!!
یکی از مطالبی که مورد اختلاف کثیر بین افراده مسئله جبر و تفویضه و اقوال هم مختلفه به اختلاف بین زمین و آسمان.
در قول حق که از اهل‌بیت عصمت هم رسیده که بل امرٌ بین الأمرین هم تفاسیر از این قول مختلفه که هم عرفای شامخین و هم حکمای متألهین و هم متکلمین محترمین خواستن در حواشی این قول تفاسیر ارائه کنن؛ حالا چقدر موفق بودن بحث دیگه‌ای هستش و کاری به اون فعلاً نداریم.
فی المثل بنگرید:
نقل منصور بن حازم، من أصحاب الإمام الصادق، علیه السلام، عنه:
إنّ اللّه عزّ و جلّ خلق[1] السّعادة و الشّقاوة قبل أن یخلق خلقه. فمن علمه سعیدا، لم یبغضه أبدا؛ و إن عمل شرّا، أبغض عمله و لم یبغضه. و إن کان علمه شقیّا، لم یحبّه أبدا؛ و إن عمل صالحا، أحبّ عمله و أبغضه لما یصیر إلیه. فإذا أحبّ اللّه شیئا، لم یبغضه أبدا. و إذا أبغض شیئا، لم یحبّه أبدا.
[1]- أی، قدّر.
باید یک سری مطالعات جامعی در این زمینه داشته‌باشم و یادداشت‌هام رو هم سرجمع کنم ببینم چی ازش در میاد!
