چه بسیار رفتند بدون اینکه بگن کجا رفتن، بدون خداحافظی!
فقط رفتن...
چه بسا همین فردا بساط ما هم جمع بشه و جز یک عکس گَل دیوار چیزی نمونه و یکی بنویسه که «چه بسیار رفتند...» و او هم فردا روزی بساطش رو جمع کنه و بره و این چرخه ادامه پیدا کنه.
شاید هم بعضی بعد از اینکه مُردند دوباره برگردن و اون‌هایی که آخرین مطلب وبلاگش رو خوندن، پیرمردها و پیرزن‌ها و یا میانسال‌هایی باشن که خاطرات گنگی از اون شخص یادشون هست و این قصه ادامه داره.
خدا بیامرزه همه رفتگان شما رو.
روحش شاد