هر موقع کسی رو دیدین که از طبیعت و جبلی خودش فاصله گرفته و کارهایی می‌کنه که خارج از تعادله بدونید این نقص از طبیعت و انحراف اون از مسیر خودشه.
مثلاً کسی که بلند بلند در اجتماع می‌خنده و می‌خواد با خنده‌هاش دیده بشه و یا اون کسی که میل به عریانی داره و یا اونی که ادای افسرده‌ها رو در میاره و...
سؤال شاید پیش بیاد که پس کو افراد سالم و صحیح الطبیعة؟ گویم که کم‌اند ولی هستن و باید به این‌ها برای اصلاح خود رجوع کرد.
در لسان طوائف مختلف لفظش فرق می‌کنه.
