یادم میاد که سال دوم راهنمایی که فهمیدم به بلوغ رسیدم خیلی سریع قرائت نمازم رو تصحیح کردم و بعد از اون مرجع تقلیدم رو پرس و جو کردم و آقای بهجت ره رو انتخاب کردم. از یک مغازه‌ای هم رساله ایشون رو خریدم و تو مدرسه این رساله تو دستم بود و فکر کنم یک دور کامل این رساله رو خوندم.
به گمانم اون موقع بیشتر اهل دیانت بودم تا الان! قبلترش هم رساله نوجوانان آقای سیستانی رو یک دور از اول تا آخر خونده‌بودم.
اون رساله آقای بهجت رو هنوز دارم...
پی‌نوشت: دلم برای بهجت قلبم تنگ شده.
